ความชอบส่วนตัวอย่างหนึ่งของผมในการวาดรูป
คือ ผมชอบวาด ดวงตา
เกือบทุกรูปของผมที่วาดมา ในชีวิต
มักมีดวงตาอยู่ในภาพเสมอๆ
ทำไมนะเหรอ?
ผมว่า ดวงตาคนเราเป็นสิ่งที่น่าหลงใหลที่สุดในร่างกายมนุษย์ ฟังดูเหมือนโรคจิต...
แต่มีคำพูดอยู่คำหนึ่งที่ อธิบายได้ค่อนข้างชัดเจนว่า
"ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ"
มันบ่งบอกความนัยได้ว่า หากอยากรับรู้ให้ลึกซึ้งถึงตัวตน อารมณ์ความรู้สึก กับใคร ดวงตาบอกได้ถึง 90 เปอร์เซ็นต์ (ค่านี้ กำหนดเอง ไม่มีใครไปวิจัยหรอกนะ)
เวลาผมคุยกับใคร ผมชอบมองตาคนๆนั้น ไม่ใช่แกล้งทำเป็นอยากฟัง...
แต่มองเพื่อให้รู้ว่า สิ่งที่เขาพูดนั้น เขาอยากให้เรารับฟังมากแค่ไหน
ผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์
เพราะแค่น้ำเสียง อาจทำให้อารมณ์ผิดเพี้ยนได้
แต่ถ้าได้คุยต่อหน้า...ผมรับความรู้สึกทางด้านอารมณ์ได้เต็มที่
เมื่อเรารับอารมณ์ความรู้สึกของคนที่เราพูดคุยได้เต็มที่
เราก็ตอบสนองทางอารมณ์กับผู้ที่เราพูดคุยได้อย่างถูกต้อง
หลายคนชอบหลบสายตาเวลาคุยกัน อาจเพราะอะไรหลายอย่าง
เขินอาย
เก็บงำความลับอะไรบางอย่าง
หรือแม้กระทั่งกำลังโกหก
มันไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องทำแบบนั้น
แค่เราเปิดใจพูด แม้เรื่องๆนั้นจะผิดพลาดใหญ่หลวง
แต่ความจริงใจที่แสดงออกมาผ่านทางสายตานั้น
อาจทำให้คนอื่นรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เราสำนึกในความผิดพลาดนั้น
เปิดใจ ผ่านดวงตา กันนะ
คนรักกันพูดคุยกัน มองตากันนะ
ไม่เข้าใจกัน ปรับความเข้าใจกัน มองตากันนะ
มองให้ลึกผ่านเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ...จะได้เข้าใจกันด้วยใจ...
ไม่ใช่แค่คำพูดที่ผ่านลิ้นออกมา
*
